„Nie oczekuj żadnych korzyści z biegania, a w zamian otrzymasz więcej, niż mógłbyś sobie wymarzyć.”

   Zapoznając się dziś rano z tym co wydarzyło się jak już położyłem się spać (niestety chcąc wcześniej wstawać - kładę się dość szybko :) ) trafiłem na wpis mojego, biegowego kolegi - Tomka. Już sam tytuł mnie mocno zaintrygował - "Bieganie mnie zawiodło". Niedawno zaczął się mój 6. rok z bieganiem i mogę wymienić w tym czasie niemal same pozytywy. Nie zawsze było różowo, ale patrząc na całokształt to bardzo wiele zawdzięczam temu bieganiu. Tymczasem widzę, że ktoś się na nim zawiódł... O co tutaj chodzi?

   W zasadzie już otwierając wpis po cichu domyślałem się czego może dotyczyć. Już jakiś czas temu rozmawialiśmy z Tomkiem o efekcie jojo. Czytając jego wpisy można było zaobserwować, że coś leży mu na wątrobie. W innym wypadku relacji z biegu z córką nie zakończyłby zdjęciem i zdaniem - "Lubię w sumie takie zdjęcia, gdzie wyglądam jak baleron. Nie będę ich retuszował 🙂 Niech mnie motywują". Nie wiem jak u Tomka, ale w moim wypadku takie zdjęcia mnie motywują tylko w momencie kiedy mam ten etap już za sobą. W przeciwnym razie efekt jest całkowicie odwrotny.

   Wróćmy jednak do wpisu, który przeczytałem rano. Widzę tam mnóstwo pretensji do biegania, które "nie pozwala jeść tego co się chce jednocześnie trzymając wagę", "nie chroni od efektu jojo", "w przeciwieństwie do diety nie zawsze działa". Jednak pamiętajmy, że bieganie... to tylko bieganie.

   Ktoś mądry kiedyś powiedział, że "kilogramy gubi się w kuchni, a na treningu buduje się formę". Ciężko się z tym nie zgodzić. Nie znam osoby, która po nieudanym biegu twierdzi, że nie ustanowiła PB, bo zawiodły ją sałatki z rukoli i koziego sera. Nie, po takim czymś mówi się - dałem dupy gdzieś na treningu. Tak samo jest z wagą. Jeżeli waga nam idzie w górę to nie dlatego, że coś jest nie tak z bieganiem. W takim wypadku - dajemy dupy w kuchni. I nie ważne jest to czy jemy za dużo, za tłusto, za słodko czy jakkolwiek inaczej. Każdy ma swoje podejście do własnej miski i nie zamierzam nikogo przekonywać do swojego. Kiedy widzę u siebie na wadze, że cyferki zaczynają wariować to tak naprawdę wystarczy, że zastanowię się co jadłem w ostatnich kilku dniach i wszystko staje się jasne.

   Owszem w moim wypadku jest tak, że największe skoki wagi na plus mam w momencie jak nie biegam. Wydawać by się mogło, że ewidentnie jest to wina biegania, a w zasadzie jego braku. Z tym, że to nie do końca prawda. Otóż jak dopada mnie kontuzja najczęściej sięgam po śmieciowe jedzenie. Powód? I tak nie idę na trening to mogę się zapchać jakimś badziewiem, zapchane kichy w niczym nie będą mi przeszkadzały. Tak więc te skoki wagi to wcale nie brak biegania. 

   Nie do końca rozumiem też zdanie - "Bieganie mnie zawiodło, bo nic od niego już nie dostaję poza przyjemnie spędzonymi chwilami." Czy my właśnie nie robimy tego dla tej przyjemności? Owszem zaczynałem bieganie, żeby zrzucić wagę, ale jakby to była moja jedyna motywacja to skończyłbym z tym sportem blisko 4,5 roku temu kiedy waga pokazała magiczne 75 kilogramów :) Skończyłbym, ale nie skończyłem, bo to lubię, lubię te godziny spędzone na treningach. Lubię to uczucie kiedy głowa mówi, że to już koniec, że nie musimy się zatrzymać, a nogi niosą jeszcze kilkadziesiąt kilometrów. Lubię rywalizować z innymi. Lubię od czasu do czasu się zajechać - tak zwyczajnie paść i mieć świadomość, że to był maks. Lubię zwiedzać okolicę, kiedy żona jedzie na rowerze tuż obok mnie. Nie mogę się doczekać kiedy zapakuję syna w wózek i razem będziemy przemierzać biegowe ścieżki. Czy waga będzie dla mnie miała w takim momencie jakiekolwiek znaczenie? Jasne, że nie. A jeżeli będzie mi na niej zależało to skupię się nie na bieganiu, a na jedzeniu. Bieganie na pewno wspomaga zabijanie w sobie grubasa, ale nie zrobi tego za nas.

   Na koniec chciałbym przytoczyć jeszcze jeden cytat trafiający celnie w punkt - „Nie oczekuj żadnych korzyści z biegania, a w zamian otrzymasz więcej, niż mógłbyś sobie wymarzyć.”