W KOŃCU! - relacja z Rondo Chwaszczyno 3 X 2020

    Tak prawdę mówiąc to powinna tutaj się pojawić relacja z Orlen Lang Team Race w Bytowie. Nawet już parę razy przysiadłem do jej napisania. Tyle tylko, że jakoś chyba nie bardzo byłoby o czym pisać, bo choć były to świetne zawody to nie odcisnęły większego piętna w mojej świadomości. Ot po prostu - kolejny wyścig odhaczony. Nie to co Rondo Chwaszczyno z poprzedniego tygodnia! Jednak trzymajmy się jakiejś chronologii.

   Dnia 3. października nie powinno mnie w ogóle być w Chwaszczynie. Już dawno planowałem, że w tym dniu pojawię się w Słupsku na pomorskiej edycji Rajdów dla frajdy. Tyle tylko, że najpierw okazało się, że chętnych na wspólny wyjazd brak. A tym co zupełnie przeważyło szalę była - ekonomia. Dojazd stówka, wpisowe stówka. Stracony cały dzień, a w zamian wycieczka z mocnym finiszem. Żeby się zmęczyć w sobotę, nie musiałem jechać przez całe województwo. Wystarczyło wsiąść na rower o polecieć do Chwaszczyna. I właśnie na taką opcję zdecydowałem się w sobotę rano.

   Szybko zorientowałem się, że tego dnia w Chwaszczynie samotnie będę reprezentował kartuski Start. Rano słuchając prognozy pogody nastawiałem się piękną słoneczną aurę z niemalże letnimi temperaturami. Tymczasem już pierwsze chwile na zewnątrz zweryfikowały zapowiedzi synoptyków. Termometr wskazywał okolice 10 kresek, a z nieba padał deszcz...

   W głowie jednak miałem 9. zasadę Velominati ("Jeśli jeździsz w złych warunkach atmosferycznych, to znaczy, że jesteś dobry skurwiel. Kropka."). Poza tym wiedziałem, że im gorsze będą warunki tym większe moje szanse na utrzymanie się w grupie do końcowych rozstrzygnięć. Tutaj muszę wyjaśnić jedną sprawę. Zimą jeżdżę Gravelondo, latem chwaszczyńskie Rondo. W obu przypadkach mogę pokręcić z prawdziwą śmietanką nie tylko pomorskiego ale i krajowego peletonu. Znam oczywiście swoje miejsce w szeregu, ale chcąc notować progres cele jakie sobie postawiłem to utrzymać się w pierwszej grupie zarówno na Gravelondo jak i na Rondo. W zeszłą zimę udało mi się w przypadku tej pierwszej imprezy. Od 2018 roku próbuję dokonać tego również na chwaszczyńskiej ustawce.

   Mimo kiepskiej aury na starcie pojawiło się naprawdę liczne grono dwóch kółek w szosowym wydaniu z liczną reprezentacją BUU na czele z Kubą. Widać było koszulki VeloGD czy ASE Trek Gdynia. To wcale nie musiało być spokojne Rodno na jakie miałem nadzieję.

   Zaczęło się żwawo. Strava twierdzi, że tylko raz szybciej pokonywałem odcinek z ronda do Karczemek. Starałem się mocno pilnować czołówki. Tuż przed Warznem zakręciłem nieco mocniej i wysunąłem się na czoło. To akurat lekcja z Bytowa - chcesz mieć kontrolę to jedź z przodu.

   Zmianę dostałem dopiero po kolejnym podjeździe za ścianką Warzno, a tam już wiedziałem, że nie dam się zerwać. Chwilę odpocząłem i byłem w pełni gotowy na szarpnięcie w Kłosowie. Jechałem czujnie z przodu i zbierałem siły na hopki przed... Hopami. To właśnie tam ostatnio puściłem koło. Tym razem nic takiego nie miało miejsca. Ciągle byłem w grze!

   Nie wiem kiedy i kto podjął decyzję, ale zamiast odbić na Masłowo - pojechaliśmy prosto na Kartuzy. I to na dojeździe do Kartuz miała miejsce pierwsza kraksa tego dnia. Prosta, szybka droga, świetna widoczność i kraksa. Zaczęło się klasycznie od lizania koła, a skończyło na szlifowaniu asfaltu. 

   W tym momencie niemal wszyscy się zatrzymaliśmy, ale gdy postój się przedłużał część z nas ruszyła. Byliśmy przemoczeni, pogoda była do dupy, stanie śmierdziało chorobą z daleka. Początkowo jechałem z Robertem i Krisem, ale po chwili zostałem sam. Co chwilę się odwracałem czekając na peleton. Ten dogonił mnie na 43. kilometrze - w Kolonii i  od razu... próbował zerwać. Sprzyjał temu mocny, boczny wiatr. Jechaliśmy na rancie. Strasznie musiałem się zagiąć. Tętno momentalnie poszybowało w okolice 180 bpm. Nie chciałem tego kończyć w tym momencie. Sukces! Ciągle byłem w mocno już wyselekcjonowanej grupie.

   Przed Będargowem znowu zacząłem odstawać więc jak tylko dojechałem do peletonu... poprawiłem i dołączyłem do Roberta, który jechał samotnie kilkanaście metrów przed resztą. Po chwili wszystko się zjechało i szliśmy po zmianach. Przynajmniej w 4-5 osób podczas gdy reszta wiozła się w plecaku. Sam często tak robię, ale nie tym razem. Dziś chciałem być aktywnym w czubie tak długo jak się da. 

   Kolejnym wyzwaniem był podjazd w Donimierzu. Byłem już mocno zmęczony, dlatego... zaatakowałem pierwszy. Czekałem na szybką kontrę, ale nic takiego się nie wydarzyło. Dopiero na szczycie z koła wyszło mi dwóch kolegów, ale tego dnia byłem naprawdę cholernie zdeterminowany i choć tętno przekroczyło 180 bpm to dołożyłem i wskoczyłem im na koło.

   W Szemudzie nie czekałem na to co się będzie działo - na zjeździe zakręciłem mocniej korbą, przyjąłem pozycję aero i pojechałem pierwszy. I kto wie czy to nie dzięki temu nie oszczędziłem sobie negatywnych wrażeń. To właśnie na tym podjeździe trafiła się druga kraksa tego dnia - tym razem z udziałem samochodu. Znowu się zatrzymaliśmy, znowu trochę to trwało i znowu nie chcąc długo czekać ruszyłem spokojnie w dalszą trasę.

   Pod NDW wjechałem sam. Samotnie dojechałem też do wylotu z Nowego Dworu, gdzie doszedł i od razu minął mnie Kuba. Nawet nie próbowałem łapać jego koła. Chwilę później doszła mnie 4-osobowa grupa pościgowa. Tej już musiałem się złapać i udało się. Szliśmy razem po zmianach aż do ostatniego kilometra. Tutaj zmianę dał kolega, który chwilę wcześniej się do nas podłączył i nie byłem już w stanie utrzymać jego tempa. Na metę dojechałem chwilę po pierwszej piątce. 

   Niemniej to było to o co mi chodziło! Nie miałem nigdy ambicji wygrać Ronda - chciałem nie dać się zerwać w połowie trasy. I dziś to się właśnie udało! Ktoś może czytać to z politowaniem, bo kto się podnieca 6. miejscem na jakiejś ustawce. Jednak ten kto choć raz był na Rondzie, wie że te 6. miejsce na Rondzie smakuje lepiej niż podium na niejednych zawodach!