Per aspera ad astra - relacja z 55. Biegu Westerplatte

   Nieco dziwnie się czuję siadając z komputerem na kolanach próbując napisać relacje z ostatnich zawodów. Takich, bądź podobnych, relacji napisałem grubo ponad setkę, a mimo to nie pamiętam czy kiedykolwiek między jedną, a drugą minęło tyle czasu.

   Jakby tego było mało - te zawody. Zdarzało mi się już startować kiepsko przygotowanym. Za to nigdy nie startowałem bez jakiegokolwiek przygotowania. Oczywiście nie miałem obaw czy ukończę. Jednak już ukończenie <60 minut aż takie pewne nie było. SZCZĘŚĆDZIESIĄT długich minut - kurczę jak to wszystko jest przewrotne. W 2011 roku debiutując na dychę nabiegałem 46 minut z haczykiem. Sześć lat później godzinę traktowałem jako wyzwanie. Brzmi nieco jak żart - kiepski żart. A jak do tego dodamy, że tak naprawdę każdy wynik wziąłbym w ciemno jeżeli nie byłby kupiony kontuzją to już w ogóle...

   Niestety ostatnie tygodnie, miesiące, lata walki z kontuzją zrobiły swoje. Cel na 55. Bieg Westerplatte mógł być tylko jeden - ukończyć i z czystą głową pojechać do Berlina (bo tam już aż tak pewien ukończenia nie jestem).

Bieg, który skończył się przedwcześnie - relacja z 5. Półmaratonu Grudziądz Rulewo 2017

   Dokładnie tydzień minął od biegu w Grudziądzu, a u mnie wciąż nie pojawiła się relacja z imprezy. Co najmniej kilka razy się za nią zabierałem i za każdym razem rezygnowałem. O ile fajnie opisuje się sukcesy o tyle dość ciężko jest pisać o porażkach. Szczególnie takich porażkach, bo czym innym jest nie osiągnięcie zakładanego czasu, a czymś innym konieczność zejścia z trasy. Ale po kolei.

   O tym, że pojadę do Grudziądza wiedziałem już kupę czasu temu. Niestety niepotrzebnie zwlekałem z zapisami i pakiet na bieg zdobyłem w zasadzie rzutem na taśmę.

Veni Vidi Vici - relacja z GPX Kaszub #3

   Jak tylko ogłoszono, że w 2017 roku pojawi się nowa impreza biegowa - GPX Kaszub, chciałem w niej pobiec. Ostatnimi czasy nie lubię jeździć zbyt daleko od domu na zawody. We trójkę robi się już z tego niezła wyprawa, dlatego takowych planujemy tylko kilka w roku. A reszta startów? Pod domem. I głównie z tego powodu ucieszyła mnie informacja o GPX Kaszub. Ma to być cykl 10 imprez biegowych, podczas których można się zmierzyć na jednym z 3 dystansów - mila, 5km oraz 10km. 

Ciężki debiut na bieżni - relacja z I Mistrzostw Powiatu Lidzbarskiego w biegu na 5000m

   Po 3. Gdańsk Maratonie zostały już tylko wspomnienia - miłe wspomnienia. Dość niespodziewanie zrobiłem sobie krótką, kilkudniową przerwę od biegania. Jednak i ona dobiegła już końca. Od początku tygodnia wróciłem do normalnego rytmu treningowego. Wiedziałem co będę robił w poszczególne dni z jednym małym wyjątkiem - sobotą.

   Pierwotnie chciałem pobiec parkrun. Z tym, że pojawiła się opcja wyjazdu na Warmię do rodziców. W Lidzbarku parkowej piątki, przynajmniej na razie, nie ma. Pomyślałem więc, że może lepiej będzie zaliczyć długie wybieganie po malowniczej okolicy. I pewnie tak bym zrobił, gdyby nie rzucił mi się w oczy wpis Marka informujący od odwołanych zajęciach BBL ze względu na... I Mistrzostw Powiatu Lidzbarskiego w biegu na 5000m. Kurczę - chciałem pobiec mocną piątku i dostałem ku temu idealną okazję. Niewiele myśląc napisałem maila do OSiRu i już po chwili miałem odpowiedź, że w sobotę rano będę musiał tylko podpisać zgłoszenie. Pięknie!

Wszystko co najlepsze ma dopiero przyjść

 Czasami zdarzają się treningi, które nie mają prawa się udać. Kiedy wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że za chwilę nastąpi treningowa klapa. Gdy wydaje nam się, że dzisiaj zwykły, króciutki trucht będzie niewykonalny. I wtedy wciągamy buty, wciskamy start na Gremlinie, ruszamy przed siebie...

Maraton ze szwajcarską precyzją - relacja z 3. Gdańsk Maraton

   Dziś będzie kilka zdań o maratonie. Maratonie, którego mogło w ogóle nie być. W zasadzie jeszcze dwa tygodnie temu byłem pewien, że go nie będzie. Stało się inaczej. I naprawdę bardzo się cieszę, że tak to się potoczyło, bo ten maraton to była przysłowiowa PETARDA! Ale od początku.

   Planując sezon zamierzałem się skupić raczej na startach w krótszych biegach oraz terenowych ultra. Jedynym wyjątkiem miał być tradycyjnie Berlin Marathon. Kiedy jednak dostałem propozycję współpracy z Gdańskim Ośrodkiem Sportu - nie wahałem się ani chwili. Takich propozycji się nie odrzuca.

Parkrun na zachętę przed maratonem - relacja z #263 Parkrun Gdańsk

   Ostatni wpis na blogu był o tym jak dostałem motywacyjnego kopa i tak się składa, że ten dzisiejszy będzie dokładnie o tym samym. Otóż właśnie w celu dostania motywacyjnego kopa wybrałem się na gdańskiego parkruna.

   W niedzielę miałem zaplanowany start w maratonie. Tymczasem naprawdę brakowało mi takiej pewności siebie przed tym biegiem. Niby realizowałem bez zarzutów plan treningowy, ale ale ale... Brakowało mi długich wybiegań. Ostatni start w Baninie pokazał, że w zasadzie postęp jest niewielki również w kwestii szybkości. Większych progresów nie miałem też na siłowni.

O tym jak dostałem kopa

   W zasadzie post ten w ogóle nie powinien się pojawić. Nie planowałem opisywania minionego weekendu. I to nawet pomimo faktu, że naprawdę jest o czym pisać - zawody, wyjazd w rodzinne strony. Jeszcze nie tak dawno nie było opcji, żeby na blogu nie pojawiła się relacja z zawodów. Tyle, że od tego "nie tak dawno" trochę się pozmieniało. I zmienia się ciągle. I to chyba przez te zmiany nie mogę się połapać i znaleźć tych 45-60 minut dziennie na bloga. Niestety (a w zasadzie stety) blog ma dość niski współczynnik istotności w moim życiu. Rano nie piszę, bo wolę iść na trening. Później praca, a wieczorem chcę choć chwilę pobyć z synem nim położymy go spać oraz z Pati jak już maluch śpi. Pisać mogę tak jak teraz - kiedy mam dzień wolny, a Mieszko utnie sobie drzemkę. A i tutaj nie mam pewności, że nie będę musiał przerwać swojego potoku słów :)

   Tyle tytułem wstępu. Wstępu, który w tym konkretnym wpisie, jak już zacząłem go tworzyć, znaleźć się musiał.

... no właśnie - Mieszko wstał, więc dalsza część musi poczekać :)...

... jestem, znowu mam chwilę przerwy :) ...

Pierwszy tydzień za mną...

Takie tam z ostatnich treningów :)

... w zasadzie to jego pierwsza część, bo czeka mnie jeszcze bieganie w weekend. Tyle, że poza formą nic się nie zmieniło w porównaniu z rokiem 2013 - weekend = przyjemność, a poniedziałek - piątek = kształtowanie charakteru.

   Powiedziałbym, że najgorsze za mną, tyle że jak to mówię to los przeważnie za punkt honoru stawia sobie udowodnienie mi, że się mylę. Aczkolwiek o ile wstanie o 4 i wyjście na trening o 5 we wtorek i środę było koszmarem. O tyle dzisiaj sama pobudka przebiegła niemal bezboleśnie. Wyjście na dwór pewnie też by takie było gdyby nie fakt, że przygotowałem sobie zbyt wakacyjny zestaw ciuchów. Poranny przymrozek nieco zbił mnie z pantałyku. 

Bez kryzysów i z masą bólu oraz śmiechu - relacja z Trójmiejskiego Ultra Tracka Zima 2017

Fot. Paweł Marcinko

Fot.   Od biegu minęło już 8 dni, tymczasem moja relacja ciągle nienapisana. Z doświadczenia wiem, że najlepsze podsumowania zawodów wychodzą mi, kiedy piszę je niedługo po przekroczeniu mety. Tyle, że w przypadku TUT nie było na to nawet cienia szansy. Po pierwsze bolało mnie dosłownie każde włókno mięśniowe. Po drugie... grzaniec. Kurczę nie jestem fanem wina, ale po tych 9 godzinach w lesie miałem wrażenie, że piję gorący napój bogów ;)

   Tak więc chcąc nie chcąc za relację zabieram się dopiero dzisiaj. A jest o czym pisać, bo już sama moja obecność na liście startowej była niespodzianką. Choć decyzję o starcie podjąłem już na mecie poprzedniej edycji, to jakoś umknął mi fakt, że powinienem się zapisać. Przypomniałem sobie o tym dosłownie w ostatniej chwili i tylko dzięki uprzejmości organizatorów dostałem numer startowy.

Co tam u mnie słychać na przełomie roku

   Powoli zbliżamy się do końca pierwszego miesiąca nowego, 2017, roku. Tymczasem u mnie wciąż próżno szukać podsumowania minionych 366 dni. Czy nie biegałem? Biegałem i to nie tak mało, bo nazbierało się przeszło 2100 kilometrów. Czy nie startowałem? Startowałem i to nie byle gdzie, bo byłem w Cisnej na Rzeźniku, obroniłem podium wśród f-szy na Westerplatte, po raz 4. pokonałem trasę maratonu berlińskiego. 

   A więc skąd tak mało mnie na blogu? Bo rok 2016 to rok wielkich zmian w moim życiu. Mówi się, że mężczyzna w życiu powinien posadzić drzewa, wybudować dom, spłodzić syna. Zawsze zakładałem, że posadzenie drzewa będzie tym najłatwiejszym zadaniem. Tymczasem mam dzisiaj cudownego syna, kochającą żonę i piękny domek. Na 2017 rok zostało mi już tylko to drzewo. I mam nadzieję, że będzie ono mniej czasochłonne niż budowa domu :) Oczywiście częstotliwość pisania z czasów studenckich na pewno nie wróci, ale to dobrze - to znaczy, że mam inne życie niż to internetowe :) Życie gdzie na pierwszym miejscu jest rodzina, ale nie brakuje też czasu na trochę ruchu oraz skrobnięcie kilku zdań.

Wózek biegowy czy przyczepka? A może jedno i drugie? Thule, a inne bolidy

   Rok 2016 był dla mnie przełomowy pod wieloma względami. Zmianami, które nastąpiły w moim życiu mógłbym spokojnie obdzielić dekadę. Jednak w tym poście nie chciałbym podsumowywać minionych 366 dni. Chciałbym skupić się tylko na jednej rzeczy. Otóż w mijającym właśnie roku zacząłem przygodę z wózkami dziecięcymi.

   Pierwotnie post ten miał dotyczyć tylko i wyłącznie wózka / przyczepki Thule Cougar. Jednak prościej i rzetelniej będzie jeżeli wspomnę tutaj o wszystkich trzech wózkach z jakich korzystałem bądź korzystam do dziś.

   Jeszcze zanim na świat przyszedł Mieszko czekał na niego bolid - Safety 1st Ideal Sportive. Wózek reklamowany jako sportowy przeznaczony do długich spacerów oraz biegania z dzieckiem. Rzecz jasna bieganie z gondolą raczej nie wchodziło w grę. Trzeba było poczekać aż Mieszko zacznie siadać i będzie mógł jeździć w pozycji przodem do kierunku jazdy.