"Padłeś? Powstań! - Nigdy się nie poddam"

   Tak jak pisałem - ostatni start w Pile okazał się totalną klapą. Miał być wynik, miał być rekord, miało być super. Ale super nie było. Jednak zauważam też co najmniej 2 pozytywy. Po pierwsze start ten dostarczył mi informacje na temat tego w jakiej obecnie jestem formie i co muszę poprawić. A po drugie, i najważniejsze, Piła to już przeszłość! Dziewiętnaście dni zostało do berlińskiego biegu i teraz nie ma czasu na rozczulanie, użalanie i stękanie.

   Już dzień po zawodach skontaktowałem się z dwoma doświadczonymi biegaczami-trenerami, którzy po zapoznaniu się z moimi dotychczasowymi treningami udzielili mi kilku wskazówek co dalej robić. A więc mając podane wszystko niemalże jak na tacy , mogłem we wtorek rano ponownie wybiec na biegowe ścieżki Pomorza.

   Tym razem jednak na trening wyciągnąłem Pati. Moja Narzeczona towarzyszyła mi na rowerze jak podczas najlepszych, niedzielnych wycieczek biegowych na obczyźnie. Doceniam to tym bardziej, gdyż jazda rowerem po polskich drogach (krajowych, wojewódzkich, powiatowych, gminnych) to jednak nie to samo co pedałowanie niemieckimi ścieżkami. Tutaj każdy pojazd to ryzyko, w najlepszym wypadku, wylądowania w rowie. Na szczęście tym razem obyło się bez takich "atrakcji".

Czas odzyskać radość...

   Z Pępowa wyruszyliśmy około 8 i skierowaliśmy się w stronę Rębiechowa. Pierwsze kroki to była istna katorga. Prawdę mówiąc miałem wielką ochotę zrezygnować z dzisiejszego treningu. Po pierwsze zauważyłem, że spędzając dużo czasu w fotelu przed monitorem mam problemy z bólem w okolicach mięśnia pośladkowego. Dodatkowo, podczas ostatnich zawodów, musiałem naciągnąć mięsień uda, a chcąc go nieco odciążyć -nadwyrężyłem kolano. 

   Naprawdę, podczas pierwszych kilku minut treningu, musiałem wyglądać jak prawdziwa łamaga. To nie był bieg, w zasadzie to nie był nawet trucht. Najbliższe prawdy będzie określenie mojej aktywności jako "kuśtykanie" :)

... przypomnieć sobie najlepsze momenty!

   Niemniej udało się pokonać pierwszy kilometr w 5 minut i 14 sekund. A więc... wszystko szło zgodnie z planem! Mimochodem przyspieszyłem nieco na kolejnym odcinku (4:53/km), za co natychmiast się skarciłem i zwolniłem do 5:07, a dalej do 5:11/km.

   Z nogą było już nieco lepiej, ale tak naprawdę dopiero po 10 kilometrze przestała mi ewidentnie dokuczać. Dopiero wtedy mogłem skupić się tylko i wyłącznie na... chyba na treningu. W końcu wyszedłem na trening, a że kończąc go czułem się podobnie "zmęczony" jak po wynoszeniu śmieci, to już inna sprawa.

   Jednak jak mogło być inaczej skoro pokonałem zaledwie 11 kilometrów i 506 metrów, a potrzebowałem na to aż 58 minut i 6 sekund. Podczas gdy jeszcze przed kilkoma/kilkonastoma dniami latałem spokojne biegi o 38 sekund szybciej na każdym kilometrze przy dystansach blisko dwukrotnie większych. Jednak takie latanie doprowadziło mnie donikąd. Czas więc zmienić taktykę! Może nie wszystko jeszcze stracone. W końcu ja "Nigdy się nie poddam"!