Wietrzny maraton. Rekord na wyciągnięcie stopy

Moja wycieczka biegowa :)

   Właśnie zakończyłem swój najdłuższy w dotychczasowej "karierze" bieg.  Przeleciałem ponad 42 kilometry w wyjątkowo niekorzystnych warunkach atmosferycznych i mogę śmiało powiedzieć, że był to jeden... z najlepszych moich treningów. Wybaczcie, że tak zacząłem od końca, ale wciąż jestem pod wpływem endorfin :) Cofnijmy się zatem kilka godzin, do ok.5:30.

   Wtedy to otworzyłem oczy i mając w planach dłuższy bieg, a później dzień z Ukochaną zdecydowałem, że nie ma co tracić więcej czasu na spanie. Szybciej wstanę - szybciej wyjdę - szybciej wrócę. A więc wciągnąłem owsiankę, napisałem relację z wczorajszego szurania i chwilę po 7:30 ucałowałem Narzeczoną i wybiegłem. 

   Początkowo zamierzałem pobiec tą samą trasą, którą biegłem tydzień temu, z tą "drobną" modyfikacją, że zamiast startować z Pępowa startowałbym z Chełmu. Jednak zrezygnowałem z tego pomysłu kiedy doszło do mnie, że ta "drobna modyfikacja" to dołożenie kilkunastu kilometrów do, i tak już długiej, trasy. Może kiedyś podejmę się treningowo pokonać 50 kilometrów, ale jeszcze nie dzisiaj. Dziesiąty marca to dzień, podczas którego zamierzałem przelecieć około 40 kilometrów. Lubię przygotowując się do maratonu, chociaż raz ujrzeć na swoim Garminie cyfrę "4" w rubryce oznaczającej dziesiątki kilometrów. Aby tak się stało podjąłem decyzję, że pobiegnę przez Czaple do Pępowa, aby stamtąd skierować się w stronę Banina i dalej, wzdłuż lotniska, wrócić do Gdańska.

Dzisiaj znowu zabawa w Cukiernika :)

   Pierwszy kilometr zajął mi 5 minut i 28 sekund. Jednak to nie czas był wywołał u mnie pewien niepokój, ale pogoda. Temperatura odczuwalna dzisiejszego poranka w Gdańsku, wg danych z różnych portali internetowych, wynosiła około -17°C. Kiedy to zobaczyłem to nie uwierzyłem. Aczkolwiek zmieniłem zdanie już po tym pierwszym odcinku. Najgorszy był ten mroźny wiatr. Niemniej okazałem się wyjątkowym szczęściarzem, bowiem wiał on, mówiąc obrazowo, od Chełmu do Pępowa :) Tak więc pierwsza część trasy, ta o wyjątkowo niekorzystnym profilu, zapowiadała się nie najgorzej. Nieco trudniejszy bieg czekał mnie po "nawrotce" w Pępowie, ale kto by się przejmował tym co będzie za 20 kilometrów. Dopiąłem więc kurtkę pod samą szyję, poprawiłem czapkę, rękawiczki i z uśmiechem na ustach ruszyłem przed siebie.

Dzisiaj niestety mogłem tylko popatrzeć i pognać dalej

   Z takim nastawieniem pokonywałem kolejne kilometry w czasach: 5:02, 4:58, 5:02. Biegło mi się lekko i przyjemnie. Nieco kostniały mi ręce, ale bywało już o wiele gorzej. Na samą myśl o pamiętnym, mroźnym treningu w Lidzbarku, kiedy traciłem czucie w stopach i dłoniach, zrobiło mi się ciepło. Na Warszawskiej oraz na Jasieniu - ruch praktycznie żaden. No ale jak tu się dziwić - kto normalny wychodzi z domu w mroźny, niedzielny poranek? Nikt, nikt normalny, sami biegacze i rowerzyści, bo tych drugich też kilku spotkałem.

   Poza temperaturą, również nawierzchnia, pomiędzy Jasieniem, a Karczemkami, przypomniała mi o zimie. Ekrany akustyczne, jak widać nie tylko tłumią dźwięki, ale także nie dopuszczają słońca do chodnika, co zaowocowało utrzymaniem się grubej warstwy lodu na mojej trasie. Ale co tam, każdy kilometr przybliżał mnie do końca treningu i powrotu do domu, do domu gdzie czekała na mnie Pati. Tak więc leciałem dalej. Na Karczemkach zameldowałem się po 11 kilometrach z czasem 00:55:10, a więc 28 sekund "straty" z pierwszego kilometra zostało już niemalże nadrobione.

   Od tego momentu trasa nieco się wyrównała. Najgorszy fragment miałem już chyba za sobą. Bez większych przygód dotarłem do Pępowa około 9:35. Dziwnie było, zamiast skierować się w stronę białego domku przy Gdańskiej, odbić na skrzyżowaniu w prawo i za cel obrać Banino. No ale Pępowo stanowiło zaledwie półmetek, tak więc nie było innej opcji - trzeba było biec. Ponadto w tym momencie, tak jak się spodziewałem, dostałem w twarz... wiatrem w twarz. Ten lodowy podmuch był naprawdę, mówiąc łagodnie, orzeźwiający. A wiedziałem, że przy lotnisku, na otwartej przestrzeni będzie jeszcze gorzej. Nie zawiodłem się - gdy tylko minąłem Rębiechowo podmuchy wiatru były chwilami tak mocne, że niemalże stawałem w miejscu. Niemniej tempo biegu wcale nie spadło tak drastycznie jak bym się tego spodziewał. Kurczę - ono w ogóle nie spadło. Podczas 5 kilometrów dzielących Rębiechowo i skrzyżowanie, o ruchu okrężnym, ulic Nowatorów i Budowlanych odnotowałem następujące czasy: 4:59, 4:55, 5:02, 4:59, 4:54. 

   Przyznam szczerze, że tak bardzo obawiałem się problemów związanych z wiatrem, że zapomniałem o... kryzysie. Takowy przeważnie "dopadał" mnie między 10., a 20. kilometrem. Dzisiaj spodziewałem się go właśnie podczas odcinka wzdłuż lotniska, a kiedy już tam byłem, tak bardzo skupiłem się na "walce" z aurą, że nim się obejrzałem... już byłem ponownie na Karczemkach :). 

   W Gremlinie miałem ustawionego autolapa na 1000 metrów. Chwilę przed Auchan musiałem jednak zastopować swoją 305-tkę i udać się za potrzebą. Omyłkowo zamiast przycisku Start/Stop wcisnąłem przycisk Lap, a było to dokładnie w momencie kiedy minąłem 32. kilometr i... 195 metr. Przypadek? Zrządzenie losu? Nie wiem, ale teraz już byłem pewny, że pokonam dziś maraton! I do tego będę miał podany czas co do metra :)

   Ostatecznie skończyłem na 42 kilometrach i 400 metrach. Zajęło mi to 3 godziny 28 minut i 24 sekundy. Natomiast królewski dystans pokonałem w 3:27:27. Tak więc do maratońskiego rekordu zabrakło mi zaledwie 5 minut i 22 sekund. Jednak to jak czułem się na mecie w Warszawie, a to jak czuję się teraz to "niebo i ziemia". Skurcze, stłuczona stopa i obolałe mięśnie - tak wbiegłem na płytę Stadionu Narodowego. Dzisiaj po treningu wszedłem to Tesco, kupiłem 2 lody i pognałem truchtem do domu na porcję rozciągania i ćwiczeń. Takiego właśnie treningu potrzebowałem przed kwietniowym maratonem. Na 7 tygodni przed startem mogę być niemal pewny, że jeżeli, odpukać, nie dopadnie mnie żadna kontuzja to w Krakowie będę świętował nową życiówkę :)